Zonder kwetsbaarheid is het leven kleurloos

De afgelopen drie maanden heb ik geen blogs geschreven. Tot de kerst was ik druk-druk-druk en vanaf de kerst was ik uitgeput; tot vandaag eigenlijk. Het is inderdaad een beetje paradoxaal dat juist iemand die blogs over persoonlijke ontwikkeling schrijft, overwerkt raakt, maar toch is het gebeurd. Ik heb ervaren dat je het niet echt doorhebt wanneer je je over de kop werkt; mensen om je heen zien het vaak wel. Ik verloor uit het oog wat belangrijk is en waar ik werkelijk van geniet. Een plus van deze ervaring is dat ik heb kunnen achterhalen hoe je weer op kunt laden. Daarnaast heb ik meer inzicht gekregen in wat er werkelijk toe doet.

Een cultuur van ‘nooit genoeg’

We lijken te leven in een wereld van oneindige mogelijkheden. Als je maar hard genoeg werkt, krijg je uiteindelijk die geweldige promotie of baan, bijzondere relatie, sterk lichaam, de vrijstaande villa en uiteindelijk – hopelijk – een gevoel van totale ontspanning. Ergens in de toekomst wacht het ware geluk. Toch? Als het je niet lukt, moet je gewoon harder werken. Toch?

Inmiddels weten we dat roem en rijkdom niet gelukkig maken:

“I think everybody should get rich and famous and do everything they ever dreamed of so they can see that it’s not the answer” – Jim Carrey

Roem en rijkdom zijn niet ‘het antwoord’. En vaak krijgen we niet eens wat we willen – of verliezen we het na een tijdje weer. Uiteindelijk worden we allemaal geconfronteerd met onze kwetsbaarheid; het onbeheersbare lot. De droom vertoont scheuren, brokkelt en barst. Gedesillusioneerd vragen we: Waarom nu? Waarom ik?

Het leven blijkt niet maakbaar. Proberen te controleren wat je niet kunt controleren, leidt tot uitputting en desillusie. Er is echter hoop.

Voorbij de maakbaarheid

Dr. Brené Brown heeft jaren onderzoek gedaan naar verbondenheid. Je verbonden voelen met andere mensen is volgens haar het meest betekenisvolle wat we in ons leven kunnen ervaren. Onze strategie om deze verbondenheid te ervaren, werkt echter niet zo goed. Bijna iedereen gelooft dat hij of zij tot op zekere hoogte niet leuk, slim of goed genoeg is. Vanuit een angst voor eenzaamheid gaan we overcompenseren en streven naar perfectie. We werken hard en proberen perfect te zijn of in ieder geval perfect te lijken. Dit staat verbondenheid juist in de weg.

Mensen die veel liefde en verbondenheid in hun leven ervaren, geloven dat ze nu  – ondanks alles – waardevol en goed genoeg zijn om die liefde en verbondenheid te mogen ervaren en ontvangen. Ze voelen niet de drang om nog van alles te moeten bereiken. Deze mensen vertonen vier eigenschappen:

1. Moed – om imperfect te zijn.
2. Compassie – in eerste instantie richting henzelf en hun imperfecties, waarna ze ook anderen met compassie tegemoet kunnen treden.
3. Verbondenheid – die vooral het gevolg is van het feit dat ze helemaal zichzelf durven te zijn.
4. Kwetsbaarheid – ze beschouwen hun kwetsbaarheden juist als mooie eigenschappen.

Kwetsbaarheid is eng; wat als mensen denken dat je niet leuk, slim of goed genoeg bent? We eten, shoppen, controleren en perfectioneren om het maar niet te voelen. Een wereld waarin we imperfectie vermijden, is een kleurloze wereld (dit wordt mooi uitgebeeld in de film Pleasantville).

De realiteit is namelijk dat wanneer we pijnlijke emoties onderdrukken of geforceerd vermijden, we ook vreugde en dankbaarheid uit ons leven bannen – dat wat ons leven betekenis geeft. We krijgen allemaal te maken met verlies, schaamte en angst. Ondanks die gevoelens kunnen we onszelf eraan blijven herinneren dat we nu al helemaal goed genoeg zijn, nu op dit moment, zonder al die dingen die je nog niet hebt of bent.

Je kunt de talenten die je gegeven zijn, inzetten om andere mensen te helpen, maar het streven mag eraf. Alles wat het leven te bieden heeft, is er al. Misschien ben je in de ogen van anderen dan inderdaad wat minder perfect, maar niet minder geliefd.

Kwetsbaarheid is geen vorm van zwakte, en de onzekerheden, risico’s en emoties waarmee we elke dag worden geconfronteerd zijn geen vrijwillige keus. De enige keus die we hebben is hoe we ermee omgaan. Naarmate we meer bereid zijn onze kwetsbaarheid te erkennen en omarmen, zullen we meer moed en betrokkenheid tonen; naarmate we ons meer afschermen van onze kwetsbaarheid, zullen we meer vanuit angst en minder vanuit verbondenheid handelen. Wat ik vandaag ook doe of laat, ik ben genoeg. – Brown

Ik ben blij dat ik terug ben en dit stukje voor je kon schrijven. Tot de volgende!