Ik zweef nog. Moro lobi. Meer liefde.
Gister ging ik in de Deventer Schouwburg naar Typhoon kijken, de gevoelige man die zingt over hoe liefde de baas is. Zijn nummers raakten me al – vooral het nummer Liefste:
Ik mis de manier waarop jij je slipje aantrekt in de ochtend.
Opstaat, maar als ik je tegenhoud weer komt liggen.
Je legt de wekker weg, je laat ‘m snoozen en zegt:
‘werk wacht wel, ik wil je nog even in mij voelen.’
En soms zeggen we lelijke dingen, best ziek.
Terwijl we eigenlijk willen zeggen: neem me niet voor lief.
En ik je ’s avonds laat, als we gaan slapen niet meer aanraak in bed.
Alsof je in quarantaine bent gelegd.
Als je benauwd wordt van de kilte wil ik zeggen:
‘mijn schat, ‘t is op z’n tijd een strijd,
maar ik zou met niemand anders willen vechten.’
Van boven kijk ik naar het podium met de vogelkooi, de studentikoze fauteuil, de piano, het drumstel, de gitaren… Ik probeer te ontspannen, zodat ik ruimte heb voor wat er gaat komen. Eigenlijk zit ik er nogal naïef bij, zie ik achteraf. Degene van wie ik houd, is nu niet in mijn leven. En daar ging de voorstelling vooral over.
Hij komt op en begint theatraal woorden te spuien. Ik moet wennen aan zijn nieuwe rol. De muzikanten zitten als vrienden bij elkaar in de sfeervolle huiskamer. Typhoon is intens. Hij schreeuwt, kijkt omhoog naar de tribunes, loopt driftig op en neer. De gitaar, de saxofoon en de piano brengen me langzaam in andere sferen. Typhoon’s poëtische woorden beginnen te landen.
Er is tussen ons genoeg liefde voor vier levens
Af en toe wordt hij panisch… gek. Hij gilt, slaat op de grond en tegen zijn slaap. Hij wiegt op zijn stoel.
Ik mis je
Ik mis je
Met twee vingers slaat hij op de binnenkant van zijn arm – als een heroïneverslaafde.
Ik mis je
Ik mis je
Hij zingt het nummer ijswater en nu pas voel ik dit nummer echt.
Zonlicht door glas-en-lood gekleurde achterkamer.
De geur die er hangt, is na-seks, maar vervaagt weer.
Tranen komen ervoor in de plaats, je gaat weer?
Laatste keer was dit of niet?
Als je gaat, ga je voorgoed, vergis je niet.
Zij misselijk. Was het van een zwangerschap dan wist ik het.
Dan had ik reden om te blijven, zou ik nestelen.
Al zou het ons uiteindelijk niet helpen.
Ik had meer luchtigheid verwacht, maar de show is rauw. Hij begint over de muren die tussen geliefden kunnen opdoemen.
Wil ie me hebben, dan moet het van zijn kant komen.
Ze zit met haar laptop en mobiel op de bank en is met de hele wereld verbonden, behalve met mij.
Laptop en mobiel weg, oogcontact.
Zij moet eens initiatief nemen – ik krijg ook likes!
De ego’s botsen. Ze houden van elkaar maar het loopt niet.
Je zal vreemdgaan, zegt ze uit angst. Oké, deed Typhoon uit frustratie. De liefde loopt spaak.
We bouwen bouwwerken in ons hoofd, met palen en daken, nietjes en touwen. Met ideeën en overtuigingen, wensen en beloftes. Als de wind er nog een beetje doorheen kan waaien… dát zijn de mooiste bouwwerken.
Onze bouwwerken botsen.
Laten we de gaten opvullen met ruimte. Wankele bouwwerken bouwen.
…vallen doen we sowieso. En je vrienden en je liefdes. Alles moet vallen. En hoe meer er valt, des te meer kan er samenvallen.
De muziek zorgt voor trance. Typhoon danst en ontlaadt zijn emoties. Ik zit stil en houd m’n tranen in.
Als ik me continu afvroeg wat anderen zouden denken, zou ik fulltime onzeker zijn.
Ze lacht… ze lacht… ze lacht niet meer om mijn grappen. Ze lacht om iedereen behalve om mij.
“Wat is er?”
“Het is niet belangrijk.” “Oh.”
Hij wiegt op zijn blote voeten en zingt
Oh, god. Geef mij kracht.
Oh, geef mij kracht.
Hij wrijft over zijn borst en armen.
Oh, god. Geef mij kracht.
Oh, geef mij kracht.
Heer, zuiver m’n lichaam
Reinig mijn ziel
Ontgiftig mijn geest
Schijn licht in m’n bovenkamer
Hoe ze elkaar afstoten. Hoe ze de liefde bedreven, overal. Op Marvin Gay’s let’s get it on. Er was – er is – genoeg liefde voor vier levens.
Genoeg liefde voor vier levens.
Hij straalt kracht uit. Hij ontlaadt – met zijn stem, zijn teksten, zijn lijf, dans. Hij rust naast de saxofoon en verandert in muzieknoten, mee met de stroming. Momenten van helderheid – momenten van waanzin.
Hoe ze met anderen intiem is, hoe hem dat pijn doet. Hij slaat met twee vingers op de binnenkant van zijn arm.
Niemand heeft gelijk. Door gelijk kan de liefde niet stromen. Hij wil loslaten en vallen. Samenvallen – misschien met haar. Samenvallen.
Liefde. Hashtag liefde. Hartje hartje hartje. Waanzin.
De voorstelling was soms luchtig, maar ik zweefde al, vol gaten in m’n hoofd en een verstoord evenwichtsorgaan. Goede show 🙂
