Zesentwintig jaar aan levenslessen

Zesentwintig jaar geleden werd ik voor het eerst wakker. Mijn ogen bewogen al, maar ik was me nog niet bewust van wat ik zag. Mijn liefdevolle ouders, de witte tafels, de kast, het plafond en de lamp… Ik kon huilen, lachen, drinken en slapen. Zonder veel inbreng van mijn kant werd ik de eerste jaren verzorgd en toen leerde ik lopen en praten. Iemand legde me uit dat we leven op een ronde planeet. Ik begon me af te vragen wat er is voorbij de grenzen van dit universum en wat er was toen dit alles er nog niet was. Die vragen maakten me duizelig. Een vriendinnetje vertelde me dat ze altijd moest huilen als ze aan die vragen dacht. Richting de middelbare school liet ik de vragen een beetje los en ging ik proberen ‘er iets van te maken’. Nu ruim veertien jaar later maak ik graag de balans op. Wat heb ik meegemaakt en hoe bracht dit me verder? Loop even met me mee.

Levensloop

Ik kijk naar mijn lichaam en besef dat ik eigenlijk niet veel minder fit ben dan dat twaalfjarige ukkie. Een litteken op mijn knie en wang, lenzen, baardgroei, groter, maar nog steeds twee armen en benen. Ik heb de veldslag van duizenden uren sport, vuurwerkbommen maken, sterkedrank drinken en backpacken door Azië overleefd. 

Op de basisschool moest ik in groep vier ineens een extra werkstuk maken in de pauze, terwijl de andere kinderen buiten gingen spelen, omdat ik goed kon leren. Ik weet nog dat ik met tranen in mijn ogen de vulpen op het eerste lijntje zette. Ik hield van rennen, voetballen, tekenen, verhalen schrijven, hutten bouwen en vriendschap. En nu werd ik opeens apart gezet. Na een prima ingevulde Cito-toets kon ik m’n rugzak inpakken om naar het gymnasium te gaan. De school sloeg als een vloedgolf de voeten onder me vandaan. Ik geloofde nog niet in mijn eigen kracht en ik koos voor de veilige weg: slagen met een acht gemiddeld.

In klas vier voelde ik dat er iets moest veranderen. Met twee vrienden reisde ik met de trein door Europa; van Parijs naar Milaan, Rome en Venetië. Met de borst vooruit en een grote glimlach keerde ik terug naar huis.   

Op de universiteit besloot ik mezelf ‘opnieuw uit te vinden’. Fake it till you make it. Ik ging naar het introkamp, de feestjes, de liftweekenden en de barbecues in het park. Ik had inspirerende mensen om me heen en veranderde. Maar ik deed ook alsof. Alsof ik heel makkelijk veel meisjes kon krijgen en alsof ik altijd ontspannen was. Werken aan een imago schept een illusie van controle, maar maakt ook dat je geen diepe vriendschappen opbouwt en dat de ‘verkeerde’ meisjes voor je vallen. 

Nu of nooit, dacht ik: ik ging een half jaar studeren in Australië. Huilend nam ik afscheid van mijn familie. Op de terugweg reisde ik drie weken alleen door Azië. Ik kwam erachter dat ik met het grootste gemak alleen kan zijn en mezelf kan redden, ook in steden als Bangkok. Meer nog: ik kon ervan genieten!

In Utrecht besloot ik wat meer de rust op te zoeken, in een fijne kamer vlakbij het bos. Ik ging meer tijd doorbrengen met mijn beste vrienden. Oud & nieuw vierde ik bij een van hen. Die avond was ik mezelf en ontmoette ik een heel leuk meisje. Vanaf die dag waren we drie jaar samen.

Rond die tijd werkte ik met een vriend aan een online sollicitatietraining voor studenten. Het project paste eigenlijk niet bij me, dus ik besloot na een paar maanden te stoppen, ondanks dat ik er heel hard aan had gewerkt.

Omdat ik een Master Positieve psychologie wilde gaan doen in Londen, nam ik afscheid van mijn fijne kamer en ging ik tijdelijk bij mijn toenmalige vriendin wonen. Het ‘masterplan’ in Londen ging op het laatste moment niet door en ineens vond ik mezelf zonder bijbaan, studie en kamer. Mijn leven was volop in beweging, maar het was net iets te veel om te dragen en ik ging letterlijk door mijn rug. Ik was vele maanden bezig met fysiek herstellen (en achter een baan, studie en kamer aan gaan) en ontwikkelde me wat minder. Ik kon niet sporten en sporten had ik juist nodig om te genieten en op te laden.

Een acht-weekse mindfulnesstraining bracht me weer meer in het moment.

De liefde voor mijn toenmalige vriendin bleef groeien. Lange tijd stond ik – doordat veel zaken ‘mis’ waren gelopen – niet echt in mijn kracht en ik raakte afhankelijk van haar om me gelukkig te kunnen voelen. Een relatie op die basis heeft maar weinig kans van slagen. Het openbreken van de relatie gaf me (onder andere) het inzicht dat mijn focus te veel van mijzelf naar haar was verschoven. 

En dan gisteren… gister was prachtig. Ik ging naar een vriend van me en we gingen basketballen in de zon achter zijn huis. Het geluid van de stuiterende bal, die vervolgens door het netje vliegt zonder de ring te raken. Je zoekt naar een flow van lichaam en beweging en probeert meer dan 75 procent raak te gooien. Het gaat als vanzelf. Voldaan kookten we daarna een groene curry met kip en op het dak keken we zittend in de ondergaande zon, met een lentebok, naar een basketbalwedstrijd op de laptop. Geluk in het kwadraat. 

Levenslessen

Nu weet ik dat ik – na van alles en nog wat geprobeerd te hebben – een coach wil zijn. Ik wil sporten, reizen, mediteren, muziek maken, in het moment leven en loslaten. Wat neem ik mee uit de afgelopen zesentwintig jaar en wat wil ik jou meegeven? Iedereen is anders, maar dit is hoe ik het nu zie:

1. Ga op reis, ook alleen. De locatie maakt niet uit; een dorpje in de buurt is ook prima.
2. Durf jezelf te zijn, want mensen willen jou zien. Creëer vanuit wie je bent. Dit opent deuren!
3. Houd je ogen open en voel. Maak niet als een kip zonder kop keuzes – gebruik je intuïtie.
4. Let op afhankelijkheid in de liefde. Het is bijna onvermijdelijk, maar toch… Zoeken naar liefde vanuit een gevoel van gemis of gebrek werkt niet. Ook binnen een relatie gaat het om persoonlijke groei in verbondenheid met de ander.
5. Weet wie je echte vrienden zijn. Geef ze je aandacht… liefde.
6. Durf te voelen, ook wanneer het pijn doet. Dit maakt je vrij.
7. Anderen zijn veel minder met jou bezig dan jijzelf. Het maakt ze niet uit wanneer je een presentatie verpest, wanneer je wangen rood zijn, wanneer je struikelt of wanneer je niet goed kan dansen. Mensen zijn vooral met zichzelf bezig. Let go, relax.
8. Doe waar je zin in hebt zonder bang te zijn wat andere mensen hiervan vinden.
9. Pizza is lekker.
10. Blijf spelen. Ja, je bent nu ‘volwassen’, maar dat betekent niet dat je hoeft te doen alsof je de dingen die je vroeger zo leuk vond nu ineens niet leuk meer vindt.
11. Je leven zodanig controleren dat alles goed gaat, is onmogelijk en ontzettend vermoeiend. Je hoeft niet alle ballen in de lucht te houden; uiteindelijk vallen ze toch.
12. Houd van jezelf.
13. Leer jezelf volledig te accepteren. Vervolgens kan je anderen ook volledig gaan accepteren – je ouders, je geliefde, je vrienden, collega’s.
14. Cijfer jezelf niet weg en please niet overmatig.
15. Externe successen verschaffen slechts tijdelijke voldoening. Voldoening is een inner game.
16. De paradox van het leven: pieken en dalen. Vergeet niet dat juist de dalen bedoeld zijn om verder te kunnen groeien. Dat zie je vaak pas achteraf.
17. Neem jezelf niet te serieus.
18. Ga af en toe de natuur in.
19. Laat de controle (een beetje) los. Zo creëer je ruimte voor iets moois, wat er nu nog niet is.
20. Vecht niet tegen wat er nu is. Ben je een verslag aan het schrijven en wil je het proces zodanig forceren dat het extreem snel af is? Wordt je ademhaling er oppervlakkig van? Dat is zonde. Probeer op te gaan in en te genieten van dit moment en niet te handelen vanuit verzet. Wat je maakt zal dan beter zijn en je zal naderhand niet uitgeput zijn.
21. Koester je familie.
22. Probeer anderen niet te veranderen. Leef gewoon hoe jij denkt dat goed is.
23. Wees dankbaar.

“Everybody wants to grow but nobody actually likes to feel the pain of letting go. Well….give it a chance! The road, the journey is a treasure by itself. And it’s yours. It’s time to remember what we already know. The universe will guide you, let’s open some doors.  – Typhoon

Deel twee schrijf ik wanneer ik vijftig ben. Ciao!