De sloten gaan weer dicht.
Het duurt vaak lang voordat ik me uitlaat over complexe onderwerpen, omdat ik de situatie eerst volledig wil ervaren; of omdat ik het idee heb dat een situatie zo complex is dat ik het beter gewoon kan laten zijn.
Maar toen ik vandaag hoorde dat we de lockdown flink verlengen, kreeg ik het gevoel dat we doorschieten.
Veel mensen lijden aan eenzaamheid. Gebrek aan oogcontact, knuffels, speelse spontane sociale interacties, liefde van vreemden… de woensdagavond bowlen.
Veel organisaties, ondernemers en werknemers staan onder druk. De wereldeconomie kreunt onder de zware C. Het systeem vertoont barsten. Dat systeem is me niet lief, de mensen wel.
Ik voel de collectieve angst voor besmetting, zorgen over de toekomst, twijfel.
We missen het biertje op de vrijdagavond met een vriend, eenvoudigweg genietend van elkaars aanwezigheid. We missen het dansen en versieren. We missen wij… bij het Nederlands elftal, korfbaltoernooien, waar dan ook.
We kunnen lichtheid en licht gebruiken. Zeker in de winter. Ik ben hier niet om mensen terecht te wijzen. Ik wil wijzen naar het licht.
Corona doorbrak onze dagelijkse gang van zaken. Er ontstond ruimte om na te denken waarom we doen wat we doen. Waarom ga je naar werk? Wie zie je graag? Wat is waardevol?
Geld en je gezondheid blijven aandacht vragen. Je moet geld verdienen en je wilt niet ziek zijn. Maar er is meer dan dat. Ondanks dat de angst regeert, is dit leven een wonder. Hoe kan het dan we onze thuis vinden in een oneindig universum? Het uitblijven van antwoorden draagt bij aan het wonder.
Open je perspectief. Corona is een flinke hobbel in de weg. Veel mensen sterven, al dan niet vanwege corona. En de angst regeert. Waar vinden we houvast? Is er een nieuw perspectief mogelijk?
De verwarring komt voort uit onze onwetendheid. We weten het niet. We hebben niet alle antwoorden. Dat kan eng zijn, maar we zijn vrij in waar we ons door laten leiden. Onwetendheid kan leiden tot angst, maar ook tot verwondering.
Ook nu is dit bestaan een prachtig mysterie. Achter de mondkapjes huist dezelfde glimlach. Achter de voordeuren zijn dezelfde mensen. Onder onze voeten hetzelfde gras. Ook zonder vuurwerk kun je luisteren naar Prince en van het leven genieten.
Laat corona geen excuus zijn om het leven niet te leven. Dat klinkt hard, maar toch wil ik het zeggen. Blijf bij je verwondering en blijf spelen, ook wanneer je vrijheid wordt ingeperkt. Of je nu iets kunt of wilt veranderen aan deze situatie of niet, dans ermee. Of het allemaal terecht is of niet, dans ermee.
Schrijf, schilder en zoek een dierbare op. Ik stroomde mee met de situatie, maar een pandemie van eenzaamheid… dat voelt niet goed. Ik wil een intentie uitspreken. Dat ik mijn hart weer van het slot draai, om zo de lockdown te verzachten.
Ik ga appelflappen bakken voor mijn huisgenoten; oogcontact maken; onderzoeken hoe ik lokale ondernemers kan steunen; kerstkaarten in onbekende brievenbussen schuiven; hardlopen en koud douchen; mediteren, videobellen en schommelen.
Ik blijf omhoog kijken naar de blauwe lucht, de wolken en daarachter… daar vraag ik de sterren een beetje op ons te letten de komende maanden. Het universum blijft stil, maar hij is er. Ik adem uit, plaats mijn voeten op het gras… en dan ben ik weer stil.
