Lange tijd heb ik gedacht dat ik bijzonder moest zijn, zodat mensen mij zouden zien, zouden bewonderen en van mij konden houden. Want als dat zo is, dan ben ik compleet en gelukkig. Alleen is het nooit genoeg. Nooit goed genoeg, leuk genoeg, aardig genoeg of slim genoeg. Altijd zijn er mensen die in mijn ogen beter zijn in het één of in het ander. En ik… ik ben altijd een mindere versie. Ik probeerde vaak te bedenken waar het steeds ‘misging’. Waarom was mijn leven zo ellendig en waarom was ik nooit goed genoeg? Alles overkwam me: de dood van mijn vader, afwijzingen, falen op school, vriendjes die ervandoor gingen met een ander. Dit was lange tijd een rode draad in mijn leven en ook mijn bescherming. Want dit was sneu voor mij, dit was mij aangedaan en hiervan was ik slachtoffer. Ik wrong mezelf in 100 bochten om het beter te maken, om angst te vermijden en verloor hierbij het allerbelangrijkste uit het oog: zelfcompassie.
In februari 2021 had ik behoefte aan verandering. Ik wilde mij niet meer laten leiden door alles wat er om me heen gebeurde en zeker niet om mijn angsten. Via mijn schoonzus kwam ik in aanraking met Jos. Iemand die wandelend mij kon gaan coachen en waardoor ik hoopte beter om te kunnen gaan met stress. Onze eerste ontmoeting was bij het Gagelbos waarna we nog 12 ontmoetingen meer zouden hebben. Ik had er zin in. Als ik nu terugkijk had ik er ook zin in omdat ik vooral erkenning wilde dat ik goed bezig was en een hartstikke leuk mens ben en heel veel in me heb. Nieuwe ontmoetingen geven me dat vaak. Mensen vinden me open, oprecht en gezellig.
Ik kan me nog herinneren dat ik Jos sprak en dat hij vanaf het eerste moment alles bij mij liet. Hij was daar niet om mij te pleasen of ervoor te zorgen dat ik hem nou zo’n leuk persoon vond. Hij was oprecht geïnteresseerd, onbevooroordeeld en rustig. De rust om hem heen voelde in eerste instantie ongemakkelijk aan voor mij. Ik wilde het liefst meteen van alles vertellen en laten weten dat ik eigenlijk al wel wist wat er speelde en hoe ik het moest oplossen. Dit moest ik alleen nog even aan hem vertellen en dan kon ik wel weer verder met mijn leven en de bijbehorende patronen 
.
Gelukkig ging Jos daar niet in mee. Tijdens de eerste wandeling liet hij mij een weiland inkijken en vroeg mij me voor te stellen dat ik daar stond, precies zoals ik zou willen zijn. Wat zag ik? Wat deed ik? Wat droeg ik? Hoe keek ik? Binnen no-time had zag ik daar een vrolijke, stralende, warme en vriendelijke Jeanine. Op een kaartje schreef ik de antwoorden die tot op de dag vandaag mijn kompas zijn geworden: Ik ben vrolijk, Ik voel me stralend en energiek, ik leef mijn passie, ik leef in het nu. Dit is wat ik wil!
Tijdens de sessies liet Jos mij dicht bij mezelf blijven. Ik had hem ook gevraagd mij te confronteren op het moment dat ik ging afdwalen met woorden. Steeds bleef hij mij de vraag stellen wat ik eruit wilde halen en wat ik nodig had. Dit gecombineerd met oefeningen en informatie over stress, spanningen, mindfulness en zelfcompassie zorgde ervoor dat ik mij ging richten op de dingen die er voor mij echt toe deden. Mijn diepliggende behoeften. Ik keerde terug naar mijn innerlijk kind en leerde haar mee te dragen en lief te hebben.
Jos, bedankt voor deze bijzondere tijd. De lat ligt niet meer zo hoog als in het begin en ik mag (weer) mens zijn! Het mooiste cadeau die bijdraagt een mooie toekomst met een hoop meer verlichting, ontdekking en minder stress!
Jeanine, 31 jaar – stressklachten
