Hey kleine,
Hoop dat het goed met je gaat. Volgens mij ben je een beetje verdrietig de laatste tijd. De dromen die je had lijken soms ver weg en je lijf voelt roestig. Het spijt me, alles wat je mee moest maken. Ik weet nog hoe je tekeningen maakte in Paint, hoe je op de Playstation speelde, hutten bouwde met vriendjes, hoe je hield van skeeleren en voetbal. Thuis vond je geborgenheid, bij je familie en in gezellige of grappige tv-programma’s. School was een beetje spannend maar het ging eigenlijk heel goed.
Je hebt het gevoel dat de wereld in de jaren die volgden als een tsunami over je heen is gewalst. Op het gymnasium werd er veel van je gevraagd en je was niet in staat om in te zien dat je niet alles hoeft te doen wat mensen van je vragen. Op de basisschool keek je naar meisjes, soms vanuit een soort gemis en doorgeschoten verlangen, en ook op de middelbare school wist je je geen raad met de bodemloze diepte van je verlangen naar liefde. Door je prachtige intensiteit bleek het lastig om daadwerkelijk een intieme relatie te laten ontstaan.
Je bleef dromen en je bleef varen op je passies. Misschien wilde je wel psychologie studeren, of civiele techniek (bruggen ontwerpen), natuurkunde… wat wordt het? Bij Liberal Arts & Sciences voelde je een golf van enthousiasme en de keuze was binnen een kwartier gemaakt. Je thuis vinden, wat voelt dat goed.
Ik droeg je altijd bij me, je hebt alles gezien en gevoeld. Momenten van schaamte, diepe afwijzing, wanhoop en angst. Zoveel vraag je helemaal niet, je wilt je gewoon thuis voelen ergens, waar het veilig en gezellig is, waar liefde is. Dat je niet omringd wordt door mensen die alleen maar iets van je willen. En dat ik… laat ik mezelf de ‘manager’ noemen, niet zo veel druk op je zou leggen.
Je stopte met tekenen, met creatief schrijven en knutselen. Na een aantal ervaringen van schaamte en afwijzing ben je kleiner gaan dromen. Alsof je lijf en de wereld je klappen gaven, je terecht wezen en zeiden dat dat allemaal niet voor jou weggelegd is. En zo ben je meer en meer aan jezelf gaan twijfelen, jij, die mooie lieve empathische wijze jongen. Dat vind ik zo naar voor je, en ik voel je verdriet.
Ik bewonder je moed, want je heb toch maar een bijzondere bachelor afgerond, een driejarige master, je studeerde in Australië, je begon een blog ondanks dat je soms zelf vastliep, ondanks de spanning en stress probeerde je iets bijzonders van je carrière te maken. Stom woord he, carrière… Je wil gewoon kunst maken, je wil mensen laten lachen, ze iets laten voelen in hun hart, je wil de geborgenheid van vroeger delen met anderen… Je wil buiten spelen met mensen, samen ervaren hoe leuk het is om rond te rennen op deze planeet. Maar goed, maar goed… Het liep anders. Je schrok van een faillissement, van het UWV, de externe druk en de financiële zorgen, het gevoel dat je meeloopt in een marathon en dat de grote groep mensen in het midden ineens van je weg begint te rennen, alsof hun conditie toch een stuk beter blijkt te zijn. Creatief zijn werd moeilijker want die eenzaamheid was verdomde beklemmend. En… misschien was ik er ook wel niet voor je, dat spijt me zo. Ik schrok ook, maar ik had er voor je moeten zijn. Ik hoop dat je ziet dat ik er nu zo goed mogelijk voor je probeer te zijn. Die marathon, we zijn even gaan wandelen en de mensen aan de kant moedigen ons vrolijk aan. Zie je dat? De dingen die je zijn overkomen zeggen niets over jou, je bent niet mislukt, je deed het niet verkeerd. Bepaalde bloemen gedijen niet in bepaalde omstandigheden. En dat is niet grappig, of treurig, of wat dan ook, nee dat is een feit. En ik had beter naar je kunnen luisteren.
Dus hier ben ik, ik luister. Wat heb je nodig? Durf je nog verder en zo ja, waarheen? Of blijf je liever samen hier? Zou je het anders willen doen, of precies hetzelfde. Ik luister, ik ben er.
Goed, ik zie je, hier ben ik dan. Kijk ik lach, ik lach, ik kan nog lachen. Ik ben blij dat we even praten. Ik vond het ook leuk hoor op de basisschool. Zoveel voetballen en de meisjes die me leuk vinden en dat ik zo slim was… Nu ben ik moe, want ik moest twintig jaar lang hard werken. We keken soms nog wel naar leuke tv-programma’s, zoals De Wereld Draait Door, maar meer omdat we gestrest en moe waren. En later bleek ook nog dat de presentator zich misschien een beetje anders had voorgedaan. Nou ja, ik ben moe, en ik vind het niet leuk wat ik nu allemaal moet in de wereld. Mensen zijn allemaal zo erg bezig om te laten zien dat ze ‘professioneel’ zijn, en dan gaan ze thuis ontspannen en afleiding zoeken ofzo. Ik ben moe omdat geld zoiets stoms is. Omdat het systeem me van alle kanten in het nauw heeft gedreven. Ik wil kamperen in m’n eigen tentje en een boek lezen, verder niets. Ik wil dat mensen me weer zien zoals vroeger, dat ik geen moeite hoef te doen of ontzettend m’n best moet doen om iemand te zijn. Ik wil tienen (voetbalspelletje), ik wil samen het Nederlands Elftal kijken en shoarmabroodjes eten (vega is prima). Misschien een keer een grappig verhaaltje schrijven, over iets wat ik gedroomd of bedacht heb. Ik ben boos en ik wil dat nog uiten, en dan wil ik gaan wandelen in het bos en verloren tijd inhalen door met mijn ouders en broer te praten. Ik ben bang dat ik te veel een dromer ben en ik wil dat je ervoor zorgt dat ik dat gewoon kan zijn. En ik hou ook van jou hoor, harde werker. Je wil me beschermen en het is helemaal mislukt haha! Dus stop daar nou maar een beetje mee, al dat managen. We zijn allebei even moe dus laten we elkaar nou een knuffel geven. Ik wilde alles altijd super goed doen en ik heb geleerd dat ik daar niet blij van word. Volgens mij is gewoon mezelf zijn genoeg, gezelligheid opzoeken, een beetje creatief zijn, heel veel buiten spelen en een beetje houden van mensen. En lekker veel slapen, want dan mag ik helemaal een dromer zijn.
Dankjewel, wat mooi wat je allemaal vertelt. Ik ben super trots op je, weet je dat?
